De Libische dictator Gaddafi beweerde dat na de eerste bombardementen op zijn land veel slachtoffers waren gevallen. Het blijkt echter te gaan om slachtoffers van verkeersongelukken en onlangs overledenen die uit Libische ziekenhuizen en mortuaria zijn ontvreemd.
Het geheim wat de dictator probeert te verhullen is dat de meeste slachtoffers niet uit Libië komen. Zijn afweergeschut wordt geleend van Wit-Rusland en bij de slachtoffers gaat het om huurlingen.
Israël liet duidelijk blijken Gaddafi te steunen en een grootschalige militaire interventie, onder leiding van Frankrijk, leek roet in het eten te gooien van de groeiende pro-democratische beweging in het land. Wapens en huurlingen stroomden het land binnen, grote mediabedrijven en de Israëlische lobby lieten Obama afwachten en op het allerlaatst kwam er dan toch de interventie. Verdacht?
Het gewone volk bleek nooit opgewassen tegen de instroom van Afrikaanse huurlingen van Global CST, huurlingen uit Wit-Rusland en Georgië en al het andere wat Gaddafi kon kopen met de oliegelden van Halliburton en BP.
Geopolitiek en goedmakertjes
Slechts weinigen begrijpen de werkelijke implicaties van de interventie in Libië. Gedurende de 19e eeuw (en daarvoor) verdeelde Europa de wereld alsof het overal de baas was. Het proces begon in 1493 toen Paus Alexander IV na het Verdrag van Tordesillas de wereld verdeelde tussen Spanje en Portugal. Het Verdrag van Versailles creëerde een grillig Europa. Meer schade op wereldwijde schaal na de Tweede Wereldoorlog, blunder na blunder, Noord-Afrika, het gehele Midden-Oosten, India en Pakistan, Vietnam in 1954 en Palestina.
De puinhoop die het westen heeft gecreëerd in het Midden-Oosten, namelijk een aantal schurkenstaten (niet alleen Israël), corrupte oliesjeiks en marionetten, een mozaïek aan CIA mislukkingen waardoor de Islamitische wereld is gedupeerd, wordt plotseling bedreigd door krachten die strijden voor modernisering en democratie.
Dit bedreigt de wortelen van de globalistische agenda die de afgelopen 20 jaar zo succesvol bleek in Irak, Afghanistan, de ‘republieken’ in het Kaspische bassin, de destabilisatie en corruptie van Pakistan, olie, gas, opium en oorlog. De zaken liepen goed, generaties van conflict zijn veiliggesteld en landen krijgen steeds hogere schulden terwijl de bevolking steeds armer wordt.
Is het mogelijk dat sommigen ‘wakker zijn geworden’ en simpelweg besloten 'uit te stappen' bij de eerstvolgende halte? Egypte is daar duidelijk het bewijs van.
Gaddafi’s despotische heerschappij heeft geen enkele politieke basis en wordt gefinancierd door ons allemaal wanneer we benzine kopen. Op de eerste dag van de opstand in Libië richtte Gaddafi zich met zijn chequeboekje tot Israël om wapens en 50.000 huurlingen te bestellen. Verhalen over massaal overlopende troepen en tankbrigades blijken fictief.
Verschil van mening
Het is gemakkelijk om te zien dat landen als de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Australië onder de controle vallen van de kabbalistische corporaties. Elke legitieme oppositie tegen de status quo wordt onmiddelijk in diskrediet gebracht door een mix van betaalde en onbetaalde desinformatie-agenten. Mensen die het meeste nieuws van het internet halen en niet in staat zijn onderscheid te maken lopen grote kans misleid te worden.
Voeg hierbij de ‘onderzoekers’ die geen ervaring hebben in de echte wereld en geleerd hebben om te overleven in een universitaire atmosfeer waar vriendjespolitiek en lafheid lange tijd geleden activisme en originaliteit hebben vervangen.
Het internet staat vol met verhalen over Amerikaanse en Britse oliebedrijven die proberen Gaddafi af te zetten. Eerst zouden ze BP en Halliburton eruit moeten zetten. Zij en 300 andere Britse en Amerikaanse bedrijven hebben Libië sinds 2004 onder controle.
Gaddafi nam de macht over in 1969 na een militaire staatsgreep. Hij stond nooit open voor verkiezingen en een grondwet is verboden. De partij van het Libische congres bestaat uit 2.700 leden die door het regime worden uitgekozen. In feite is Gaddafi een marxist maar hij is flexibel genoeg om met zijn miljarden aan oliegeld een vriendenkring te kopen.
Een cynische blik
Sami Jamil Jadallah analyseert het relatief late handelen van president Obama in de Palestinian Note.
De vertraging lijkt te komen door de Israëlische interventie waardoor Gaddafi de overhand kreeg door zijn lucht- en landmacht in te zetten tegen steden en dorpen. Elke actie die daarna zou worden opgezet door de Verenigde Staten zou te laat komen voor de miljoenen Libiërs die hun hoop hadden gevestigd op de wereldgemeenschap. Ze wilden geen militaire interventiemacht in het land maar ze wilden dat Muammar’s lucht- en landmacht werden geneutraliseerd. Zo zouden ze een eerlijke kans hebben om zichzelf te bevrijden.
Volgens diverse nieuwsberichten hebben Gaddafi en de Israëlische ambassade in Sub-Sahel veel tijd gestoken in het rekruteren van Afrikaanse huurlingen om aan de zijde van Gaddafi’s troepen te strijden. Dit tevens om de politieke inspanningen van de Verenigde Staten om de Libische bevolking te steunen, te neutraliseren.
Hebben de Verenigde Staten de VN-veiligheidsraad ooit nodig gehad om iets gedaan te krijgen? Militaire campagnes werden vaak gestart zonder de goedkeuring van de VN-veiligheidsraad. Israël gebruikte eens te meer haar invloed in Washington om de strijd voor vrijheid en bevrijding te staken.
Hetzelfde gebeurde in Zuid-Irak toen de bevolking in opstand kwam tegen Saddam Hoessein na de Eerste Golfoorlog. George Bush en generaal Schwarzkopf besloten niet te interveniëren en stelden een no-flyzone in boven Zuid-Irak. Hierdoor kon Hoessein zijn gang gaan met aanvalshelikopters. Het excuus was later dat helikopters geen onderdeel uitmaakten van de no-flyzone.
We zien nu hetzelfde beeld. In de gevallen van Egypte en Tunesië slaagden Bin Ali en Hosni Mubarak er echter niet in legercommandanten te overtuigen zich tegen het volk te keren.
Conclusie
Gaddafi en zijn ‘vrienden’ voeren een informatieoorlog op elk mogelijk niveau. Buitenlandse interventie in het land begon 24 uur na de eerste demonstraties in Libië. Gaddafi riep Tel Aviv om hulp. Maar melding maken van Israëlische interventie wordt gelijk bestempeld als antisemitisme dus dit zal nooit worden opgenomen in de verslaggeving, zelfs niet door Al Jazeera.
Er is geen transparante verslaggeving en absoluut geen bewijskrachtige basis voor wat er over Libië wordt gezegd. De theatrale optredens van Gaddafi, in scène gezette bezoeken aan mortuaria - de slachtofferrol heeft hij goed afgekeken van Israël. De video’s uit Tripoli doen denken aan de fictieve Israëlische video’s van de Mavi Marmara. Journalisten die genieten van Gaddafi’s gastvrijheid, zoals Richard Falk, worden onderdeel van het toneelstuk.
Bekijk hier de vervalste video's van de Israëlische aanval op de Mavi Marmara. In de afbeelding is te zien hoe een 'gewapende Mavi Marmara passagier' dwars door een stalen object loopt.
Bron: Veteranstoday.com
Vertaling: Niburu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten