Aarde-veranderingen in de 'Eindtijd' en de uitdijende aarde

Het expansiemodel van de Aarde heeft een dualistisch karakter waarbij onze holle planeet niet alleen gestaag en continu groeit maar soms een periodieke groeispurt meemaakt.

Het basisprincipe is dat de Zon gigantische energiegolven uitstoot waarna deze energie wordt omgezet in materie in de plasma kern van de Aarde.

Deze golven nemen toe in kracht en pieken op een bepaald moment waarna ze weer afzwakken, zoals we bij andere energiebronnen in het universum zien. Deze groeispurt aan het einde van elke precessie van de equinoxen zorgt voor een snelle en heftige groei van de planeet.

De magnetosfeer wordt in deze tijd opnieuw opgeladen omdat de plasma kern wordt geprikkeld. De plotse energiestoten van de Zon zijn de noodzakelijke energetische component van het hele proces. De aanhoudende uitstoot van energie door de Zon is echter niet direct verantwoordelijk voor het openscheuren van de aardkorst.

De uitstoot is wel de oorzaak van de continue groei (en verspreiding van continenten) en kan er uiteindelijk voor zorgen dat er genoeg druk is ontstaan dat de korst barst. We zien namelijk dat de groei van planeten (en aannemelijk ook sterren) van nature dualistisch is. Er zijn korte, krachtige uitstoten van energie en lange perioden van gestage en continue activiteit. Aan de hand hiervan kan verklaard worden waarom de planetaire korst openscheurt zoals we dat zien gebeuren op Aarde.

Daarnaast kan op deze wijze verklaard worden waarom we rampen zoals de tsunami bij Sumatra meemaken. Logischerwijs is de bol in het binnenste van de planeet bedekt met een vaste korst en deze korst moet breken wanneer de bol expandeert. De tsunami bij Sumatra werd veroorzaakt doordat de zeebodem bij het noordelijke punt van de Ninety East Ridge zeer snel openscheurde. Het is één van de vele punten waar materie door de zeebodem komt.

Het is te verwachten dat de plasma kern in de Aarde sneller gaat draaien terwijl deze wordt overladen met energie van de Zon. Een deel van de toegenomen snelheid gaat op aan het creëren van nieuwe materie, maar al met al zal de plasma kern sneller gaan draaien.

Gebergten

Alle gebergten staan oorspronkelijk in noord-zuidelijke richting en worden vervolgens gedraaid door de beweging van de continentale platen waar ze zich op bevinden. Gebergten die niet in noord-zuidelijke richting staan zijn derhalve reeds verschoven. Gerbergten die in noord-zuidelijke richting staan worden mogelijk in de toekomst nog gedraaid doordat de Aarde eronder openscheurt. Nieuwe materie komt door deze scheuren en verandert de vorm van de gebergten.

We kunnen tot de conclusie komen dat sinds het uiteendrijven van de continenten geen nieuwe gebergten zijn ontstaan, met uitzondering van individuele bergen die zijn gecreëerd na vulkaanuitbarstingen. De planeet zet in haar plasma kern energie om in materie die vervolgens druk uitoefent op de korst, waardoor op den duur scheuren ontstaan. Materie wordt vervolgens door de scheuren geperst waardoor gebergten ontstaan. Elk gebergte was mogelijk het resultaat van een periode van expansie. Naarmate elk gebergte werd gevormd nam de druk op de planetaire korst af.

Gebieden als het Titicacameer in de Andes, waar we een zoutwatermeer op meer dan 3.300 meter vinden, werden mogelijk ooit gekenmerkt door ondiepe oceanen voordat het Andesgebergte werd gevormd. De stad Tiwanaku nabij het meer is waarschijnlijk gevormd nadat het meer tot die hoogte is gestegen. De dood van naar schatting de helft van de bewoners van de stad zo’n 11.800 jaar geleden is waarschijnlijk het resultaat van de aardbevingen door de expansie van die tijd. Dit wordt ondersteund door de huidige activiteit in het gebied.

Expansie vanuit het centrum

De Aarde expandeert vanuit het centrum, net als mensen. Scheuren vinden plaats bij de polen. De Noordpool is in deze specifieke periode meer stabiel vanwege een grotere continentale landmassa. Er ontstaan echter ook scheuren rond de evenaar. Dit is tevens waar we de grootste riften of slenken van de planeet vinden. Volgens het expansiemodel zouden we de grootste scheuren moeten vinden op de continenten rond de evenaar. Dit hebben we onlangs gezien bij de Grote Riftvallei in Afrika en de Amazone. Deze scheuren worden ook geassocieerd met riften in Zuid-Amerika. Indonesië is tevens erg geoactief en bevindt zich rond de evenaar. Hier vinden in de komende tijd waarschijnlijk steeds meer aardbevingen en vulkaanuitbarstingen plaats.

De structuur van de grote gebergten op Aarde, zoals het Himalayagebergte, de Andes en de Rocky Mountains lijkt erg op die van de riften in de oceaan. Het bewijs is het meest duidelijk te zien bij de vorm van het Himalayagebergte die vervolgens op de oceaanbodem herhaald wordt. Hoewel de magnetische pool verschuift en mogelijk ook de aardkorst, zullen de oceanen de continenten niet gaan overspoelen. Het is wel mogelijk dat de mensheid als een soort wordt beïnvloed doordat door de zonne-effecten dammen of kerncentrales kunnen falen.

Machu Picchu toont dat de stad op een bepaald punt herbouwd is. In een voorgaande cyclus (voor de laatste cyclus van 11.800 jaar geleden) creëerden bepaalde culturen de megalithische bouwwerken en verdwenen op de piek van de desbetreffende cyclus. Dan vervliegt er enige tijd en verschijnt de moderne mens na de laatste piek ten tonele (11.800 jaar geleden). We bouwen bovenop het bewijs van voorgaande cycli.

De expansie van de Aarde is het meest zichtbaar rond het gebied van de Stille Oceaan waar plots grote scheuren in de oceaanbodem zijn ontstaan. Door de gebeurtenissen in het gebied rond de Ring van Vuur komt de westkust van beide Amerika’s onder druk te staan door expansie langs de continentale helling, de Midden-Amerikatrog en de Perutrog. De expansie langs de Perutrog is waarschijnlijk verantwoordelijk voor de krachtige aardbevingen langs het westen van de Zuid-Amerikaanse kust. Verwacht wordt dat dit zal aanhouden. Evenals de vulkaanuitbarstingen en de sinkholes overigens.

Hoe groter de planeten worden, hoe meer invloed ze hebben op de Zon. In het vroege zonnestelsel, met kleinere planeten, zat er meer tijd tussen de plotse expansies. Elke volgende expansie van planetaire groei is groter dan de vorige. Volgens deze theorie hebben de beschavingen van Atlantis en Mu mogelijk lang kunnen bestaan omdat de expansies in die tijd minder intensief waren.

Massamiddelpunt

Straling van de Zon beïnvloedt enkel die gebieden van de Aarde die er direct aan worden blootgesteld. De magnetosfeer verdwijnt niet geheel. De afgelopen twee decennia stond de magnetosfeer constant onder druk waardoor er gaten in zijn ontstaan. Schapen, geiten en vogels in Patagonië raken verblind op het moment dat een zonnestorm plaatsvindt, maar verder hebben dergelijke gebeurtenissen weinig invloed. De magnetosfeer blijft trachten zichzelf opnieuw op te bouwen zelfs nu de plasma kern van de Aarde wordt overweldigd door deeltjes van de Zon. Terwijl de Zon expandeert richting 21 december 2012 wordt de Aarde aan de andere zijde uitgelijnd met de gasreuzen. De cyclus van het massamiddelpunt van de Zon eindigt dan tevens haar cyclus van 12 jaar.

Verder draagt het massamiddelpunt van het Aarde-Maan systeem bij door op die dag uitgelijnd te zijn met de Zon en de planetaire uitlijning. Hoeveel invloed de expansie op de Aarde heeft hangt af van de combinatie van alle systemen. Niet alleen krijgen we energiestromen van de Zon, ook zijn er krachten die het massamiddelpunt van de hemellichamen synchroniseren. De massamiddelpunt rotatie van het zonnestelsel bevindt zich in een 12 jaar durende cyclus die overeenkomt met de zonnevlekcyclus. Dit is tevens als informatie uit de Maya-artefacten gehaald.

De stabiliteit van het weer op Aarde wordt gereguleerd door de Zon. De Maya’s gebruikten hun kalender in correlatie met de 26 duizend jaar durende precessie van de equinoxen niet zonder reden. Er is klimatologisch bewijs dat gedurende de laatste precessie van de equinoxen het klimaat aan grote veranderingen onderhevig was wat overeenkomt met de Maya Long Count kalender van 5.115 jaren. Ze dachten groot, zo blijkt ook uit hun mondelinge overleveringen van vijf grootse tijdperken die allen eindigden met een aan het klimaat gerelateerde catastrofe. Gedurende dit tijdperk houdt de tijd op te bestaan. Het betekent het einde van deze cyclus der creatie om een nieuwe op een ander niveau te beginnen. Het is aan de mensen zelf om erachter te komen wat er al die tijd voor ons verborgen is gehouden. In het belang van het Ascentieproces zijn apocalyptische gebeurtenissen aan het einde van deze cyclus uitgesloten.

Liquefactie

Wat kunnen we in het kort gaan verwachten de komende jaren of wat is er reeds zichtbaar? In 2012 vindt naast de afronding van een precessie van de equinoxen een uitlijning plaats met het centrum van de Melkweg. Omdat de Zuidpool op dat moment dichter bij de Zon staat is het te verwachten dat daar de meeste activiteit plaatsvindt. De scheuren in de bodem van Pakistan kunnen we met een lijn verbinden naar de steeds groter wordende scheur in het noorden van Afrika. Beide gebieden bevinden zich nabij de evenaar. Dit gedeelte van de Aarde is 21 kilometer hoger dan de polen en wordt gekenmerkt door complexere spanningen in de aardkorst. Gelijkaardige scheuren beginnen te ontstaan in Peru en Chili. Dit verklaart het grote aantal aardbevingen in het gebied alsmede waarom ze zoveel schade aanrichten.

In gebieden die het fenomeen ondersteunen zal liquefactie ervoor zorgen dat de bodem verzwakt. Hierdoor kunnen grote sinkholes of aardverschuivingen ontstaan, zoals momenteel in Venezuela te zien is. Het is te verwachten dat er meer gaten in de zeebodem ontstaan zodat nieuw materiaal door de aardkorst wordt geperst. Dit is noodzakelijk om de planetaire massa te verdelen. Hierdoor zullen we waarschijnlijk een nieuwe landmassa zien ontstaan rond het midden van de Pacifische Plaat. Hierdoor zou er veel extra activiteit kunnen ontstaan op Hawaï. Een gat in de aardkorst creëert reeds nieuwe eilanden waardoor de bestaande eilanden van Hawaï naar het noordwesten worden gedreven. Mogelijk splijt ook Antarctica terwijl de planeet groeit. Noord-Amerika scheidt zich verder af van Zuid-Amerika.

De Maya’s

Het zou mooi zijn als we wisten wat de Maya’s ons precies wilden vertellen over Planeet X en mogelijke verschuivingen. Met dank aan de conquistadores en hun katholieke paus, die naar verluid alle manuscripten van de Maya's en de Azteken op drie na verbrandde, kunnen we moeilijk ontcijferen wat de exacte boodschap van de Maya’s was. Volgens de Dresden Codex brengt het einde van de Long Count kalender op 21 december 2012 een ‘draak van de blauwe vloed uit de lucht’ en een ‘overvloed aan losse zielen’, ervan uitgaande dat alles correct vertaald is. De Maya’s waren meesters in het verwerken van diverse lagen van informatie in een enkele afbeelding.

Mogelijk kunnen we enige informatie vergaren over het denken van de oude Maya’s door de resterende manuscripten te inspecteren. Toegang verkrijgen tot de verborgen kamers onder het Vaticaan lijkt niet echt voor hand liggend en de verbranding van de Maya-manuscripten is waarschijnlijk een cover-up om ze in de diepe holen onder het paleis van de tovenaar (vatica = tovenaar) in Rome te verstoppen.

Terwijl planeten groter worden in het expansiemodel wordt de invloed op de Zon groter. De reactie van de Zon hierop is dat meer energie wordt uitgestoten waardoor de planeten op hun beurt weer extra kunnen groeien. Het is ook duidelijk dat de distributie van continentale massa weinig beweging op het noordelijk halfrond behoeft. Verwacht wordt dat dit blijft aanhouden en dit is in de afgelopen 20 jaar ook gebleken uit de geofysieke gebeurtenissen. Het begrijpen van deze wisselwerking tussen ster en planeet, waarbij verschillende cycli van creatie worden doorlopen, is essentieel om de huidige gebeurtenissen te kunnen plaatsen. Immers zijn er twee soorten tegengif voor angst: onvoorwaardelijke liefde en informatie.

Vertaling: Robin - www.niburu.nl

Bron: Halfpasthuman.com

Tekstbron: Niburu