Philosophy and the Matrix: Return to the Source [FULL DOCUMENTARY]

Solar Roadways: Replacement for Costly Asphalt

The price of asphalt pavement made from petroleum has escalated to 10 times its price, only 4 years ago.

The Solar Roadways project is working to pave roads with solar panels that you can drive on - and which not only pay for themselves but offer an eco-friendly solution for delivering electricity to communities everywhere.

This is the first-ever video recorded of the Solar Roadways prototype, with the company's co-founder, Scott Brusaw.

For more information, visit www.solarroadways.com. This Solar Roadway project will be featured in the upcoming feature film by YERT - Your Environmental Road Trip. To learn more about YERT, visit yert.com.
Bron: Forbidden Knowledge TV

Nu komt het erop aan!

Schokkende gebeurtenissen volgen elkaar momenteel in een hoog tempo op. Bij velen roept dit angst en verwarring  op. De informatie die de media geven is per dag totaal anders van karakter. Op het ene moment is het geruststellend, op het volgende is er ronduit sprake van paniek en wordt de vrees aangewakkerd dat we voor een algehele ineenstorting van onze samenleving staan. Het komt er nu op aan of wij in staat zijn om te kiezen voor een bewustwordingsproces, dat ons zal leiden tot vrijheid en een samenleving in de werkelijke zin van het woord. Daarvoor is het nodig dat we onze eigen verantwoordelijkheid gaan nemen en gaan doen wat binnen ons vermogen ligt om hieraan een bijdrage te leveren. Niet langer kunnen we vertrouwen op banken, pensioenverzekeraars en de overheid.
Het is de hoogste tijd om nu zelf met initiatieven te komen, in het besef dat we met zijn allen hebben bijgedragen aan de maatschappij zoals deze er nu uit ziet en het volstrekt zinloos is om ons in boosheid uit te leven op de veronderstelde verantwoordelijken voor de steeds groter wordende problemen. Nú hebben wij de kans om met elkaar een samenleving op te bouwen waarin plaats is voor medemenselijkheid. Laten we deze kans grijpen en ons niet opnieuw overgeven aan de afhankelijkheid van leiders. Waarom dit zo essentieel belangrijk is wil ik u in het navolgende artikel duidelijk maken.

Het huidige financiële stelsel heeft zijn wortels in het feodale tijdperk, waarin de adel en geestelijkheid grote sommen geld nodig had voor het voeren van oorlogen, beslechten van conflicten en hun vermogensverslindende levensstijl. Vanaf de oudheid waren het de burgers en boeren, die adel en geestelijkheid moesten voorzien van de benodigde middelen. Vanaf de 17e eeuw begon het ‘moderne’ bankwezen zich te ontwikkelen als instrument om direct geld tot de beschikking te hebben zonder eerst belasting te hoeven innen. Het systeem was en is in feite eenvoudig van opzet. Het begint met de oprichting van een centrale bank, die het alleenrecht krijgt om geld in circulatie te mogen brengen.  Koning-stadhouder Willem III van Oranje gaf bijvoorbeeld in 1694 toestemming om de Bank of England op te richten. Deze bank kreeg met uitsluiting van de concurrentie het recht om geld te scheppen. Dit geld werd uit het niets gecreëerd, omdat er tegenover iedere pond, die in omloop werd gebracht slechts een fractie aan goud stond. Vanaf het begin was de Bank of England een private onderneming met als aandeelhouders de ‘nobility’ van die dagen. Her Majesty’s  Treasury leende direct na de oprichting in 1694 van de Bank of England het voor die tijd kolossale bedrag van 1,25 miljoen Britse ponden. Zo ontstond de schuldverhouding tussen staat en bank.  Langzaam maar zeker groeide de wurggreep van de Bank of England op de Britse staat. In 1815, aan het einde van de geldverslindende oorlog met Frankrijk was de schuld gegroeid tot 885 miljoen Britse ponden. De schuld die de staat aan de Bank of England had werd niet terugbetaald en groeide slechts naar steeds grotere hoogte. Dit kwam mede omdat de belastingen, die bij burgers en boeren werden geïnd voor alles behalve het aflossen van de schuld van de staat aan de bank werden aangewend. Bovendien werd de rente die de Bank of England inde over de schuld steeds omvangrijker en vormde daardoor weer een aantrekkelijke bron van inkomen voor de aandeelhouders… De adel (en de geestelijkheid) had daarom weinig belang bij het aflossen van de schuld.

  
Vreedzaam protest in Engeland tegen de overheidsbezuinigingen
In andere grote Europese steden vonden vergelijkbare ontwikkelingen plaats. De banken van Hamburg, Frankfurt, Stockholm, Amsterdam, Parijs, Madrid, Milaan, en Napels werden op dezelfde leest als die van de Bank of England geschoeid. Steeds waren het koningen, keurvorsten, kardinalen en keizers, die hun voortdurende honger naar geld bevredigden via de banken. Met als onderpand hun burgers en boeren, die als ‘belastingkoeien’ werden gemolken, leenden adel en geestelijkheid het geld dat hen moest leiden naar een grotere machtspositie en hogere welstand.

Het systeem zou echter al lang geleden door hebzucht en onkunde  ten onder zijn gegaan, als er niet een generatie van gewiekste bankiers zou zijn opgekomen in de 18e eeuw, onder aanvoering van de Rothschild familie.  Deze nieuwe elite kreeg in relatief korte tijd het Europese centrale bankensysteem stevig in de greep. ‘Geef mij het recht om geld te scheppen en het maakt mij niet uit wie de wetten van een land maakt’ , ‘Geef mij het recht om geld te scheppen en het maakt mij niet uit welke marionet op de troon van het land zit’, zijn gevleugelde uitspraken van de Rothschild ‘pater familias’Mayer Anschelm.  Gedreven door een enorme ambitie trokken vader Mayer Anschelm en zijn vijf zonen op een nietsontziende wijze de financiële macht naar zich toe in de belangrijkste financiële centra van de 18e en 19e eeuwse wereld.  Oorlogvoerende naties werden van beide zijden gefinancierd door de Rothschilds. De schulden van de Europese vorstenhuizen aan de bankiers namen sterk toe. Daardoor verkreeg men een steeds nadrukkelijker controle over de belangrijkste Europese centrale banken en als gevolg daarvan greep op het geldscheppingsproces van de betreffende landen.  Het kostte echter meer moeite om de Verenigde Staten ‘er onder’ te krijgen. De gehele 19e eeuw kenmerkte zich door een verbeten strijd tussen de financiële elite en presidenten zoals Jefferson, Jackson en Lincoln.  Jefferson en Jackson waarschuwden in niet mis te verstane bewoordingen tegen de macht van de financiële elite.

‘You are a den of vipers and thieves. I have determined to rout you out and, by the Eternal, I will rout you out’, sprak Jackson met luide stem in een bijeenkomst met vertegenwoordigers van de financiele elite.  Zelf ontkwam hij ternauwernood aan een moordaanslag op zijn leven, georkestreerd  door de bankiers.

‘I believe that banking institutions are more dangerous to our liberties than standing armies’, sprak Jefferson.


  Griffin's boek over de Federal Reserve

Lincoln, die de zogeheten greenbacks in circulatie bracht, niet via banken maar door de overheid zelf, werd vermoord. Zijn moordenaar had bewezen connecties met de financiële elite. De strijd tussen de Amerikaanse overheid en de bankiers werd uiteindelijk beslecht in 1913, toen door een coupe van de financiële elite, gesmeed op Jekyll Island, het stelsel van de Federal Reserve Banken werd opgericht. De FED verkreeg het recht om dollars te scheppen en is vanaf het begin in private (niet overheid) handen geweest.

De Rothschilds werden in de 19e eeuw dermate gevreesd en gehaat, dat zij op de achtergrond verdwenen en mensen zoals Peabody, Brown en Morgan naar voren schoven om hun belangen te behartigen. J.P. Morgan bijvoorbeeld, werd tijdens zijn leven beschouwd als een van de rijkste mensen ter wereld. Het grootste deel van zijn vermogen bleek echter bij zijn dood in handen te zijn van de Rothschilds. Toch had deze dynastie nooit zo’n fabelachtig vermogen opgebouwd –in de 19e eeuw geschat op 40% van de som van alle bezittingen- en een enorme machtspositie verworven als er niet de hebzucht en het machtsstreven was geweest van de adel. Er is absoluut steeds sprake geweest van een innige symbiose tussen de bankiers en de hoogste klasse. De bankierselite voorzag in de voortdurende behoefte aan geld bij de adel. De medaille heeft dus zoals altijd een keerzijde. Het is daarom onjuist om de bankiers onder aanvoering van de Rothschilds als de wortel van het kwaad te zien. Wat wel mag worden gesteld is, dat het uitstekende psychologen waren, die precies wisten hoe men de menselijke zwakheden te eigen bate kon bespelen.  Hoewel de financiële elite zich heeft gevormd rond het Huis Rothschild, kan niet worden gezegd dat men verbonden was aan een bepaald geloof, ras, groep of nationaliteit. Dus ook niet aan het Joodse. De elite bestond en bestaat vandaag de dag nog uit individuen van verschillende komaf. Napoleon Bonaparte heeft over hen gezegd: ‘Geld heeft geen nationaliteit. De bankierselite kent geen patriottisme en is zonder moraliteit. Hun enige doel is het maken van winst (en het  verkrijgen van macht).’

De nieuwe financiële elite  verwierf dus gaandeweg een controlerende positie op het geldscheppingsproces.  Het creëren van geld en in omloop brengen ervan was dus vanaf het begin van het moderne bankwezen geen zaak van de overheden, maar van particulieren die het proces via hun banken controleerden. Toen ook de strijd om de hegemonie in de V.S. was beslecht in het voordeel van de bankiers had men vrij spel in het controleren van de financiële markten en werd de waarschuwing van Thomas Jefferson werkelijkheid: ‘If the American people ever allow private banks to control the issue of their currency, first by inflation, then by deflation, the banks and corporations that will grow up around [the banks] will deprive the people of all property until their children wake-up homeless on the continent their fathers conquered. The issuing power should be taken from the banks and restored to the people, to whom it properly belongs.’
Eustace Mullins toont in The Secrets of the Federal Reserve aan, dat de Grote Depressie die vanaf 1929 tot de uitbraak van de tweede wereldoorlog duurde het gevolg is geweest van massale internationale goudtransacties en rentemanipulaties. In de House Stabilization Hearings van 1928 is overtuigend aangetoond dat de Federal Reserve Bank directie diverse geheime vergaderingen had gehouden met de hoofden van de belangrijkste Europese centrale banken. Zelfs als men op de hoogte was geweest van alle details, dan waren de Amerikaanse politici nog niet in staat geweest om de geplande gang van zaken te keren. Hieruit is eens te meer de macht van de bankiers gebleken.

Afgevaardigde Mr. Beedy sprak in de House Hearings van 1928 de volgende woorden: ‘Mr.Ebersole van het ministerie van financiën verklaarde dat de Federal Reserve geen stabilisatie van de aandelenmarkt nastreeft en dat de Amerikaanse grootinvesteerders dit evenmin willen. De schommeling van de prijzen van aandelen en grondstoffen kwam hen uitstekend uit, omdat degenen die de markten controleren hun winsten maken door deze instabiliteit. Als deze lieden de controle (handhaving van de instabiliteit) niet op een directe manier kunnen bewerkstelligen, dan wordt dit gedaan doormiddel van onrust en rellen zoals we die recent hebben meegemaakt. Revoltes worden geprovoceerd door onvrede met de huidige omstandigheden aan te jagen. Daardoor komt de controle in handen van enkelen ten koste van de velen die de rekening betalen.' (door verlies op hun investeringen).



De waardedaling van de dollar na de oprichting van de Federal Reserve

Het is schokkend, dat de gebeurtenissen in dit tijdsbestek exact hetzelfde patroon volgen dan die voorafgaand aan de Grote Depressie. En het bevestigt dat crisis, gevolgd door economische neergang geen natuurlijk gegeven is zoals men ons steeds heeft willen doen geloven, maar in het verleden geregisseerd werd en in het heden nog steeds wordt door de  financiële elite. Mullins schrijft in The Secrets of The Federal Reserve letterlijk dat de bankiers de Grote Depressie hebben gewild omdat het hen de controle in handen gaf van zowel de financiën als de economie van de V.S..

Duitsland kreeg als de verliezende partij na de eerste wereldoorlog zware herstelbetalingsverplichtingen opgelegd door de overwinnaars Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. Deze zware last veroorzaakte veel ellende in Duitsland in de twintiger jaren van de vorige eeuw. In 1930 werd in Den Haag door Duitse, Engelse, Franse, Italiaanse en Amerikaanse diplomaten en bankiers de Bank for International Setttlements (BIS Bank) opgericht. Via de BIS Bank zouden de Duitse herstelbetalingen worden gecoördineerd, met als doel om de Duitse economie niet verder te destabiliseren. De BIS Bank was vanaf de oprichting een private onderneming (niet in overheidshanden).  De bank werd gevestigd in Basel, Zwitserland en groeide al spoedig uit tot een ontmoetingspunt van internationale bankiers en grote ondernemers. Nadat in 1933 Hitler aan de macht kwam stopten de herstelbetalingen en kwam er een omgekeerde geldstroom op gang, die de nazi’s voorzag van de middelen om hun oorlogsmachine op te bouwen.  De Britse schrijver Anthony Sutton toont dit in zijn boek Wall Street and the Rise of Hitler (gratis te downloaden op internet) overtuigend aan.

Sutton werd heftig bekritiseerd in de Amerikaanse mainstream media, maar nooit officieel aangeklaagd.  De Belgische auteur Jacques R. Pauwels schreef Big Business met Nazi Duitsland (2009).  In beide boeken wordt op een schokkende wijze uit de doeken gedaan hoe weinig het grote bedrijfsleven met de medemens en menselijkheid op heeft. Pauwels noemt Ford, General Motors, ITT, IBM, Texaco en Standard Oil als voorbeelden van bedrijven die via hun filialen in Duitsland hebben meegewerkt aan het mogelijk maken van de Blitzkrieg waardoor de Duitsers aanvankelijk zeer succesvol waren (Jacques Pauwels, Big Business met Nazi Duitsland, hoofdstuk 5, Blitzkrieg ‘made in USA’. ).

Ook tijdens de tweede wereldoorlog bleven de zakelijke contacten op hoog niveau uitstekend: ‘Voor alle financiële transacties met nazi-Duitsland kon men zich eveneens wenden tot de Bank for International Settlements in Bazel. Aan de nauwe Amerikaans-Duitse samenwerking binnen de BIS kwam ook na Pearl Harbor geen einde. … De BIS was het centrum van een spinnenweb van geallieerde bankiers, bedrijven en advocaten en van hun Duitse tegenhangers. Tot die laatste behoorden hooggeplaatste nazi’s , inclusief kopstukken van de SS. …terwijl de soldaten van hun respectievelijke landen elkaar op alle fronten genadeloos aan het afslachten waren, konden bankiers, industriëlen en politici het opperbest en in alle rust met elkaar vinden in het neutrale en geëvacueerde Bazel (Zwitserland). (Jacques Pauwels, Big Business met nazi-Duitsland, hoofdstuk 9).

De rol van de BIS bank voor en tijdens de tweede wereldoorlog is dermate bedenkelijk geweest, dat er tegen het einde van de tweede wereldoorlog stemmen opgingen om deze instelling op te heffen. Op de Bretton Woods conferentie in 1944, waarin de toekomst van het financiële stelsel van na de oorlog werd bepaald, haalde een voorstel van de Tsjechen om de BIS Bank op te heffen het niet. Het verzet van de bankiers was te groot. De BIS Bank had zich al te krachtig in het internationale financiële stelsel gepositioneerd. Bovendien had de bank een status van diplomatieke immuniteit, vrijheid van rechtsvervolging en vrijheid van vergadering, vergelijkbaar met de positie van Vaticaanstad. Nee, de bankiers lieten zich hun controle instrument niet ontnemen.



De rol van het IMF en de Wereldbank worden vaak heftig bekritiseerd
Na de tweede wereldoorlog werden het Internationale Monetaire Fonds (IMF) en de Wereldbank opgericht om de internationale financiering en investeringen te coördineren. De BIS Bank verdween achter de coulissen. Hetgeen niet betekent dat de rol van deze instelling was uitgespeeld. Integendeel, want de invloed die de BIS Bank uitoefent op het wereldwijde monetaire reilen en zeilen is steeds groter geworden. Hoewel de media als het gaat om grote internationale gebeurtenissen de BIS Bank niet noemen en wel het IMF, is het voor degene die zich hierin verdiept duidelijk dat de BIS Bank het IMF stuurt.  In de BIS nemen de centrale banken van 55 landen deel, waaronder ook de opkomende mogendheden China en India. Alle 55 centrale banken zijn aandeelhouder in de BIS. Zij bezitten samen 86% van alle aandelen. Dus grofweg minder dan 2% gemiddeld per land. De overige 14% van de aandelen zijn in handen vanparticulieren, dezelfde die er al waren voordat de 55 centrale banken toetraden tot de club.  Er is weinig fantasie voor nodig om te bedenken wie de eigenaren zijn van de 14% aandelen in de BIS. Ten opzichte van de individuele aangesloten centrale banken hebben zij een groter belang en dus meer zeggenschap. Bovendien beschikken de 14% aandeelhouders over een fabelachtig vermogen. En in deze wereld betekent het grootste bezit de grootste macht.

De leden van de BIS komen regelmatig in vergadering samen. Van deze bijeenkomsten worden geen notulen gemaakt en wordt ook geen verslag gedaan in de media.

In Der Spiegel (2009) werd over de BIS het volgende geschreven:

De indrukwekkendste ruimte is het auditorium met  moderne witleren clubfauteuils, duizenden kleine LED lampjes, de afgeschermde ruimtes achter in de ruimte waarin de tolk-vertalers zitten achter gespiegeld glas en het grote paneel waaromheen de financiële meesters van de wereld hun werk doen. De ruimte doet sterk denken aan Star Trek . Vanzelfsprekend is het hele gebouw volkomen geïsoleerd voor afluisterpraktijken en hackers. Niets van wat daarbinnen gebeurt mag naar buiten weglekken. Niet geautoriseerde personen krijgen geen toegang tot het gebouw. Er worden geen openbare verslagen gemaakt van de vergaderingen. Alles wat binnen besproken wordt is strikt vertrouwelijk. Transparantie komt niet in het BIS woordenboek voor, niets wordt verwerpelijker geacht dan een indiscrete bankier. De BIS kan worden beschouwd als de meest exclusieve en invloedrijke financiële organisatie ter wereld, het Vaticaan van de financiële wereld.

De BIS is niet onderhevig aan welke jurisdictie of internationaal recht dan ook, betaalt geen belasting en de medewerkers genieten een buitengewone mate van immuniteit. Er is geen organisatie die de handel en wandel kan controleren. Ook de financiële positie van de BIS is sterk. De BIS beschikt bijvoorbeeld over vier keer zo veel goud als de Federal Reserve, maakte in het crisisjaar 2009 een belastingvrije winst van 2 miljard Euro en heeft een eigen vermogen van 17,3 miljard euro.

‘Onze kracht is dat we geen (wetgevende) macht hebben’, verklaarde BIS secretaris-generaal Peter Dittus.‘Onze bijeenkomsten zijn in het algemeen niet gericht op besluitvorming. Het gaat primair om het uitwisselen van visies. Deze opinies vinden hun weg op een subtielere manier, door een proces dat zou kunnen worden vergeleken met osmose”
Ik kom terug op de eerder genoemde uitspraak van Mayer Anschelm Rothschild: ‘Geef mij het recht om geld te scheppen en het maakt mij niet uit wie de wetten van een land maakt’. In alles wat er over de BIS bekend is, vindt men deze signatuur terug. De BIS maakt geen wetten. Dat is ook niet nodig want de BIS schept geld en beschikt over reserves, die waarschijnlijk dat wat op de balans staat ver ter boven gaan. Omdat de 14% aandeelhouders over fabelachtige vermogens beschikken. Daarom, als het huidige financiële stelsel zijn laatste adem heeft uitgeblazen, dan heeft de BIS de macht en de steun van 55 centrale banken om het nieuwe spel op de wagen te zetten. Onlangs eiste China in duidelijke bewoording de vervanging van de dollar als wereldreservemunt door een nieuwe. Het ligt geheel in de lijn van de verwachting dat de BIS Bank deze nieuwe munt gaat uitgeven. Het maakt daarbij niet uit of deze munt de Bancor of de SDR (Special Drawing Rights), of Dagobert Duck gaat heten. Dat is slechts een kwestie van smaak. De positie van de BIS als de nieuwe wereld centrale bank zal ongetwijfeld gepaard gaan met een wereldwijde hervorming van het financiële stelsel. Hierin kunnen zelfs elementen zitten die de critici van het huidige systeem als muziek in de oren zullen klinken. Zoals het verbod op speculatieve financiële praktijken. Er is echter een gezegde dat luidt: ‘Men kan geen nieuwe wijn in oude leren zakken gieten’.
Die oude leren zakken is het op het feodale systeem gebaseerde financiële stelsel en de financiële elite, die dit in de afgelopen eeuwen op een nietsontziende wijze en ten eigen bate heeft geëxploiteerd. Het valt niet te verwachten dat de wolf in een lam verandert. Als het nieuwe systeem vanuit de BIS over de wereld wordt uitgerold dan zullen velen na de eerste roes van hoop op verbetering gaan merken, dat in wezen alles bij het oude is gebleven. Of misschien wel erger dan daarvoor, omdat de individuele vrijheid van de mens wordt aangetast. Over dit onderwerp is al door diverse auteurs, waaronder Marcel Messing inWorden Wij Wakker? indringend geschreven.

Deze tijd is cruciaal voor ons allen. Laten we ons opnieuw als vee in gevangenschap voeren of kiezen we voor bewustwording?  Als we voor het laatste kiezen, dan is er geen sprake meer van vrijblijvendheid.  Iedereen die kiest voor bewustwording neemt zijn eigen verantwoordelijkheid en legt dat niet meer buiten zichzelf neer bij de mensen die tot dusver de rol van autoriteit  hebben gespeeld. Dan staan wij open voor het onderzoek in onszelf naar onze conditioneringen. Binnen dit onderwerp betekent dat een grondige herziening van onze visie op geld en economie. Geld is dan geen voorwaarde meer om iets te kunnen bezitten, maar hoogstens een middel om de overdracht van goederen en diensten soepel te kunnen laten verlopen. En economisch handelen is niet langer het uitleven van onze hebzucht om zoveel mogelijk materie naar ons toe te trekken, desnoods ten koste van onze medemens. Daarvoor is nodig dat we initiatieven gaan nemen, zoals er nu al mensen overal op de wereld zijn die dat doen.  Crowdfunding, kredietunies, bartering, complementair geld, rentevrij bankieren, democratisering van organisaties, afschaffen van aandelenbezit door enkelen. Het zijn voorbeelden van de hoop die wij mogen koesteren op een toekomst waarin medemenselijkheid centraal zal staan.

© Ad Broere, 10 augustus 2011
www.adbroere.nl

Acht redenen om bietjes te eten

Bieten worden in de supermarkt vaak genegeerd terwijl ze het hele jaar voorradig zijn. Ontdek acht gezonde eigenschappen van bieten.

Rauwe bieten bieden de meest complete voedingsstoffen. Daarnaast is bietensap met wortelen en een appel een smakelijke manier om belangrijke voedingsstoffen en enzymen binnen te krijgen.

• Bietensap is alkalisch en helpt acidose voorkomen. Acidose is een abnormaal zure toestand van het bloed veroorzaakt door ophoping van zuren of verlies van alkali.
• Bietensap stimuleert en reinigt levercellen en beschermt galbuizen. Het reduceert stress van de nieren en beschermt op die manier tegen jicht. Het bevordert bovendien de stoelgang.
• Bieten reinigen het bloed en creëren meer rode bloedcellen. Ze kunnen gebruikt worden om bloedarmoede te genezen. Dagelijkse consumptie van bieten wordt zelfs gebruikt om leukemie en andere kankersoorten te behandelen.
• Rode bieten en bladeren van rode bieten bevatten veel folaat, de basis voor foliumzuur. Folaat helpt bij de aanmaak van weefsel en rode bloedcellen. Foliumzuur uit folaat is beter voor zwangere vrouwen dan synthetisch foliumzuur. Op de lange termijn is het gezonder om folaat te nemen in plaats van foliumzuursupplementen. Helaas worden beide termen vaak door elkaar gebruikt.
• Bieten bevatten veel luteïne en zeaxanthine, die beide maculadegeneratie en andere leeftijdsgerelateerde oogaandoeningen helpen voorkomen of zelfs genezen. Maculadegeneratie is een oogaandoening waarbij de gezichtsscherpte afneemt ten gevolge van het afsterven van kegeltjes in het centrale gedeelte van het netvlies.
• Bieten bevatten veel betalaïnen, een fytonutriënt. Betalaïnen in bieten vormen krachtige antioxidanten, ontstekingsremmers en helpen bij het ontgiften.
• Bieten verlagen de bloeddruk, helpen de elasticiteit van bloedvaten behouden en verwijderen spataders.
• Bieten bevatten veel vezels, kalium, magnesium, nicotinezuur (vitamine B3), calcium, ijzer en biotine (vitamine H of B8).

Bron: Naturalnews.com

'Chemotherapie helpt tegen kanker...en de aarde is plat'

Kanker is de meest gevreesde ziekte van de moderne samenleving. Een doodvonnis voor velen, omdat effectieve therapieën schaars zijn. De Duitser Lothar Hirneise reisde door de wereld op zoek naar succesvolle behandelingsmethoden. Zijn conclusie: iedereen kan een antwoord vinden op kanker. Maar eigenwijsheid is een essentiële voorwaarde. Gesprek met een specialist die nooit medicijnen studeerde.


We zijn al een uur in gesprek als Lothar Hirneise voorover buigt alsof hij me in vertrouwen neemt en met een betekenisvolle stem zegt: ‘Een tumor is een oplossing van het lichaam voor een probleem. Kanker ontstaat omdat iemand geen adrenaline meer produceert die nodig is om suiker af te breken. Een overmaat aan suiker is een gevaar voor de gezondheid en dus maakt het lichaam tumoren. Tumoren fermenteren – verbranden – suiker en ze verbruiken ook veel energie – suiker dus – door hun snelle celdeling. Daarom groeien sommige tumoren zo snel. Bovendien werkt iedere kankercel als een levercel, maar dan veel beter. De tumor helpt je dus om je gifstoffen kwijt te raken. Zonder de tumor zou je pas echt ziek zijn. Ik vertel mensen altijd: “De tumor is niet je probleem. Een tumor is een onwaarschijnlijk intelligente oplossing van het lichaam.” Als je gezond wordt, verdwijnt de tumor vanzelf. Daarom moet je ook niet meteen opereren om de tumor te verwijderen. Ga eerst ontgiften. Als de tumor dan nog steeds groeit – wat vrijwel nooit het geval is – kun je nog altijd opereren.’

Kanker is geen probleem. Kanker is een oplossing. Dat is de uitdagende én hoopgevende visie van Lothar Hirneise. Hij vermoedt dat de mens tijdens de evolutie tumoren heeft gecreëerd om te overleven: ‘Teveel suiker in de cellen leidt bijvoorbeeld tot blindheid – zoals bij suikerpatiënten. Het creëren van een tumor is de oplossing. Ook een ontsteking in de darmen is potentieel gevaarlijk. Wanneer die te groot wordt, raken de darmen verstopt. Ook hier is de oplossing van het lichaam een tumor. Deze produceert enzymen die de ontsteking remmen en genezen. De tumor zelf verdwijnt vervolgens vaak ook vanzelf. De meeste kankerpatiënten zijn heel verbaasd dat ze een tumor hebben. Ze zijn jarenlang gezond geweest, hadden nooit koorts, hadden nooit een arts nodig en nu hebben ze ineens die tumor. Waar komt het vandaan? De tumor hielp hen om gezond te blijven, totdat op een dag alles in elkaar klapt.’ 


Lothar Hirneise is geen arts. Maar hij heeft wel een baanbrekende – én goed gefundeerde – visie op kanker. Geholpen door de gründlichkleit van zijn Duitse landsaard is argumentatie zijn kracht. Hirneise is een man van onderzoek en bewijzen. Een man ook, die op een bijzondere wijze in Duitsland een invloedrijke maar ook controversiële kankerspecialist werd. Tien jaar geleden was Hirneise een meester in Oosterse vechtsporten en Kung Fu-leraar. Bovendien had hij een goed lopende sportwinkel. Die winkel werd in 1996 met grote winst verkocht en Hirneise beloofde zijn echtgenote Chris en zijn twee zoons dat hij – na jaren van hard werk en weinig thuis zijn – tijd aan zijn gezin zou besteden. Totdat een goede vriend kanker kreeg. Hirneise: ‘Vóórdat ik de sportwinkel had, werkte ik tien jaar in ziekenhuizen. Ik ben opgeleid tot psychotherapeutisch verpleegkundige en heb daarnaast vier jaar psychotherapie gestudeerd. Het was dus niet onlogisch dat mijn vriend mijn hulp inriep, maar ik wist niet veel van kanker. Ik ging op zoek en stuitte op Lynne McTaggart, initiatiefneemster van het blad What Doctor’s Don’t Tell You in Engeland en auteur van het gelijknamige boek. Ik bezocht een door haar georganiseerd congres in Londen over alternatieve manieren om kanker te behandelen. Sommige sprekers hadden een wat esoterisch verhaal, maar ik was onder de indruk van de gepresenteerde onderzoeksresultaten.’

De conferentie van What Doctor’s Don’t Tell You in Londen bleek het begin van een intensieve zoektocht van Hirneise naar allerlei mogelijke kankertherapieën. Hij had tijd en geld – ‘een unieke combinatie die niet veel mensen is gegeven’ – en las alles wat hij maar in handen kon krijgen. ‘Chris werd bijkans gek van me. Iedere keer dat ik weer een mogelijke geneeswijze op het spoor was, sprong ik op het vliegtuig en ging er heen – Mexico, Rusland, China, de Bahama’s, de Verenigde Staten, heel Europa… waar ben ik niet geweest?’

De zoektocht leidde uiteindelijk tot de oprichting in 1997 van Menschen gegen Krebs, mede geïnspireerd door de Amerikaanse organisatie People Against Cancer, opgericht door Frank Wiewel die Hirneise op de conferentie in Londen had ontmoet. Deze Duitse organisatie geeft intussen een nieuwsbrief uit, organiseert lezingen, workshops en congressen en biedt ook telefonische hulp en consulten aan. Er blijkt bij kankerpatiënten een grote behoefte aan onafhankelijke informatie te bestaan. Want daaraan ontbreekt het in de medische wereld, meent Hirneise. ‘De meeste artsen zijn goede vaklieden die hun patiënten oprecht willen helpen. Maar… ze zijn werkzaam in een slecht systeem. Want, van wie krijgt de arts zijn informatie? Ten eerste van professoren aan de universiteit. En hoe word je hoogleraar? Door je omhoog te werken binnen de gevestigde orde. Door te vertellen wat iedereen daarvoor ook al vertelde. Er bestaat geen andere manier om in de wetenschappelijke wereld professor te worden. Vervolgens bezoekt elke arts regelmatig conferenties op zijn vakgebied. Ik ben in al die jaren op geen enkele conferentie geweest die niet door de farmaceutische industrie werd gesponsord. En dan zijn er ook nog tijdschriften en vakbladen. Die staan vol met advertenties van de farmaceutische industrie. Nog los van de vraag wie de eigenaren van die bladen zijn. Er is maar één conclusie mogelijk: binnen de conventionele geneeskunde bestaat geen enkele onafhankelijkheid meer.’ Hirneise is een groot voorstander van een integrale benadering bij de behandeling van kanker waarin ook plaats is voor niet-westerse methoden: ‘In al die jaren dat ik in ziekenhuizen werkte, heb ik nooit iemand horen spreken over alternatieve manieren om kanker te behandelen. De gemiddelde arts weet niets van kankertherapieën uit bijvoorbeeld Rusland, India, China of Zuid-Amerika. Als ik een arts naar zo’n therapie vraag, zegt hij: “Als het zou werken, zou ik er wel over hebben gehoord.” Maar dat is nu juist het punt: over die behandelingswijzen wordt niet gepubliceerd in de bladen die hij leest. Zo houdt het systeem zichzelf in stand. Oncologen weten er gewoon niets van. Eerlijk gezegd vind ik het woord “oncoloog” niet eens geschikt voor de meeste artsen die zich met kanker bezig houden. “Chemotherapeut” of “bestraler” zouden betere titels zijn. Meer doen ze vaak niet.’

Het is een vroege ochtend, half acht, en zitten we aan het ontbijt in het kantoor van Hirneise op de bovenste verdieping van zijn mooie huis aan de rand Stuttgart met uitzicht op glooiende weilanden. Het woord is gevallen. Chemotherapie. Hierover schreef Hirneise onlangs een boek met de uitdagende titel: Chemotherapie heilt Krebs und die Erde ist eine Scheibe (Sensei Verlag, 2002), chemo geneest kanker en de aarde is plat. Hirneise’s visie laat weinig ruimte voor misverstanden: chemotherapie – de therapie die zo vele kankerpatiënten dagelijks ondergaan – werkt niet. ‘Ik kan me nog voorstellen dat chemotherapie in bepaalde gevallen een tijdelijke oplossing kan zijn, maar dan wel in een compleet protocol, waarin ook aandacht is voor ontgifting, voeding en geestelijke steun. Ik ben echter tegen de manier waarop het gif doorgaans wordt gebruikt. Volgens het huidige protocol worden mensen gedood. Punt. Bovendien vertellen ze de patiënt dat je weer gezond bent als de tumor weg is. Dat is niet alleen onwaar, maar ook dom. Trouwens, ik ken veel artsen en ik heb ook veel artsenvrienden en bij een glas bier vertrouwen ze mij toe dat zij chemotherapie nooit voor zichzelf of voor hun familie zullen gebruiken. Artsen sturen patiënten naar mij toe, omdat ze weten dat de reguliere behandeling niet werkt. Ze zeggen tegen hun patiënten: “Ik moet je dit geven, maar het werkt niet. Ga maar naar meneer Hirneise.” En toch blijven ze zelf binnen het systeem werken. Schizofreen, nietwaar? Maar een arts verliest veel als hij uit het systeem stapt: geld, carrière, aanzien – iedereen kijkt tegen je op als je arts bent. Bovendien: als je tegen de heersende conventies in gaat, word je keihard bestreden. Daar moet je tegen kunnen.’

Ook Hirneise wordt fel bestreden. Artsen noemen hem gek, gevaarlijk of erger. ‘Maar ik ben nog geen een arts tegengekomen die zei: “Meneer Hirneise, wat u op pagina 235 schrijft, klopt niet, want…” Een wetenschappelijke discussie wordt niet gevoerd. Maar dat is geen wonder. Als ik hen vraag naar voorbeelden van patiënten in een laat stadium van kanker die dankzij hun behandeling beter zijn geworden, wordt het stil. Ik kan hen daarentegen duizenden patiënten en gevallen laten zien van mensen die beter werden, terwijl zij al waren opgegeven door diezelfde artsen. Ik ken ze, ik schud ze dagelijks de hand.’

Hirneise heeft veel gereisd, veel gelezen en hij sprak met artsen en patiënten in de hele wereld. Zijn ervaringen en onderzoeken heeft hij vastgelegd in een indrukwekkende hoeveelheid statistieken. En zijn conclusie is helder: elke succesvolle kankertherapie bevat de volgende drie ingrediënten: grondige ontgifting, aanpassing van het dieet en mentaal of spiritueel werk. ‘In welke kliniek ik ook kwam, het was overal en altijd hetzelfde. Dit is wat de mensen deden die kanker overwonnen. Ik heb mensen gezien die op sterven na dood waren, uitzaaiingen hadden in hun botten, hersenen, longen en beenmerg… en beter werden. In de eindfase is er geen medicijn ter wereld dat je kan redden – regulier of alternatief.’ Als het zo simpel en eenduidig is, waarom worden dan niet veel meer mensen beter? ‘Omdat succes discipline en inzet vraagt. Het vraagt van de patiënt dat hij in beweging komt, actief wordt, een constructieve vechthouding ontwikkelt. De meeste mensen kiezen de makkelijke weg: chemotherapie, bestralen of opereren. Mensen zeggen: “Hoezo makkelijke weg? Weet je hoe erg chemotherapie is?” Natuurlijk is chemotherapie geen pretje, maar je dieet en je levensstijl omgooien, is moeilijker. Daarom overleven zo weinig mensen kanker. “Eerst ontgiften, dan een goed dieet en verder gelukkig blijven”, vertel ik mensen. “Wat?”, roepen ze dan, “gelukkig blijven? Bent u totaal geschift meneer Hirneise? Ik heb overal tumoren, ik kan niet eens lopen en u vertelt me dat ik plezier moet hebben?” Ik vertel ze dan dat er maar twee opties zijn: óf je sterft binnenkort, of je blijft leven. Als je binnenkort sterft, kun je maar beter nu veel plezier hebben, toch? Als je niet sterft, moet je nu ook plezier hebben, want er is niets dat zo goed is voor je immuunsysteem. Het klinkt gek, maar we hebben veel plezier en lachen veel. Ik heb laatst een seminar gedaan met opgegeven kankerpatiënten – zelden zo gelachen. Egobevrediging, geld en seks regeren de wereld. Kankerpatiënten zijn zo ongeveer de enige mensen die hier niet in zijn geïnteresseerd. Het is alsof je met de paus of met moeder Theresa praat. Ik leer heel veel van ze. Ze leven voor de dag. Ze leven zo anders dan de rest van de mensheid.’

Als plezier en betekenisvol leven een belangrijke bijdrage leveren aan de genezing van kanker, is het de vraag of een gebrek hieraan de ziekte in de hand werkt. Voor Lothar Hirneise begint kanker met stress: ‘Zonder stress geen kanker. Honderd procent onmogelijk! Er worden hele debatten gevoerd over soorten stress – fysieke en psychologische – maar voor een cel maakt het niet uit waar de stress vandaan komt. Iedere kankerpatiënt heeft een suikerprobleem. Insuline brengt suiker in de cel. Adrenaline – en in mindere mate cortisol en clucagon – halen het eruit. Iedereen denkt, dat als je stress hebt, dat je dan teveel adrenaline hebt. Dat is waar, maar alleen in het begin. Als je langdurig stress hebt, ontstaan er tekorten aan adrenaline. Dat zie je bij kankerpatiënten. De cel zit dus vol suiker die niet wordt afgebroken. Zo’n cel sterft. Suiker is een gif, teveel ervan vernietigt je bloedvaten, je nieren en je botten. Het lichaam bestrijdt dat gevaar met de creatie van tumoren – als een laatste middel om het overschot aan suiker weg te krijgen.’

‘De oplossing van de stress die leidde tot het suikerprobleem zal voor de één een ander dieet zijn – omdat hij of zij ongezond at – en voor de ander in de psychologisch, spirituele sfeer liggen – omdat hij of zij bijvoorbeeld ernstige relatieproblemen had. Vandaar dat een goed dieet niet voor iedereen werkt, waardoor sceptici roepen dat zo’n dieet “dus” niet werkt. Het is maar net waar de stress vandaan komt. Vandaar dat het zo belangrijk is de hele mens in ogenschouw te nemen. Ofwel: om met de hele mens te praten. Frank Wiewel van People Against Cancer zegt: “Geef me een half uur met een kankerpatiënt en ik vind het probleem.” Ik heb dezelfde ervaring. Soms moeten we uren praten, maar we vinden altijd het probleem. Artsen daarentegen worden niet betaald om met patiënten te praten. Ze hebben totaal geen holistische kijk op geneeskunde. Ze zijn zozeer met gescheiden onderdelen bezig, dat ze het geheel niet meer overzien. De hele mens wordt vergeten. Als twee verschillende vrouwen met borstkanker bij een arts komen, dan is het probleem voor hem duidelijk: borstkanker. Mijn ervaring is, dat twee borstkankers twee verschillende ziekten kunnen zijn. Als iemand die een zoon heeft verloren na een half jaar prostaatkanker ontwikkelt, wil je hem dan met chemotherapie genezen? Overigens roepen mensen vaak dat de Verenigde Staten ons in dit opzicht voor zijn, maar mijn ervaring is dat het daar juist nog erger is. We liggen twintig jaar voor. Talrijke Amerikanen komen naar Duitsland voor behandeling.’

Hirneise heeft de ervaring dat – als patiënten de oorzaak van hun kanker op het spoor komen en werkelijk willen veranderen – zelfs mensen die op sterven na dood zijn, kunnen genezen. De productie van adrenaline komt vanzelf weer op gang als mensen zich – oh paradox! – ontspannen. ‘Ik heb een foto uit 1994 van een dame uit Karlsruhe, ze had toen kanker in vrijwel al haar botten en in haar beenmerg. Ze kon niet meer uit bed komen, anders zouden de botten breken. Ze gebruikte veel morfine en was bijna dood. Ze leeft nog steeds. Ik heb haar onlangs nog bezocht. Ze leidt een normaal leven. Hoeveel zieker kun je zijn? Ik ken een andere vrouw die twee keer is gestorven, ze hebben haar twee keer gereanimeerd. De priester stond aan haar bed voor de laatste sacramenten. Het gaat heel goed met haar. Ze is ergens in de zeventig, skiet in Zwitserland en heeft een twintig jaar jongere minnaar.’ Hirneise is zich er terdege van bewust dat hetgeen hij vertelt niet alleen in veel opzichten tegen de heersende opvattingen indruist, maar bovendien niet zo makkelijk is te begrijpen – laat staan toe te passen als je eenmaal de diagnose ‘kanker’ hebt gekregen. ‘Ik moest eerst de hele wereld over reizen en begreep het pas na een paar jaar, dus hoe kan ik verwachten dat iemand dit na een lezing van een uur begrijpt?’ Hirneise is nu dertig mensen aan het opleiden die – net als hij – met patiënten kunnen praten, meteen nadat zij hun ‘doodvonnis’ hebben gekregen. ‘Je hebt dan een objectief mens nodig die rationeel kan denken. Je vrienden en familieleden zijn op dat moment net zo emotioneel als jij. De meeste mensen denken dat de arts die objectieve persoon is. Dat is hij niet. Je bent namelijk niet alleen patiënt, maar ook klant. Hij heeft iets te verkopen, of het nu een reguliere of een alternatieve arts is. We zouden veel levens kunnen redden als een objectief, onafhankelijk en deskundig mens direct met de patiënt zou spreken. Vandaar de opleiding en de belofte van iedere deelnemer dat zij zelf geen therapie zullen bedrijven.’

Het tweede struikelblok op weg naar genezing is de zogenaamde nazorg. ‘Veel patiënten wordt na een behandeling gevraagd om drie maanden later weer terug te komen. En dus kunnen de meeste mensen twee weken voordat die drie maanden om zijn, al niet meer slapen. Over stress gesproken! Dan krijgen ze een bloedtest en moeten ze een week op de uitslag wachten. Mensen worden daar uiterst onzeker van. Er is teveel ruimte voor nieuwe schadelijke stress. En voor misverstanden. De meeste artsen gebruiken een taal die geen mens begrijpt. Ik adviseer patiënten om weg te blijven bij de nazorg. Het is te gevaarlijk.’ Een voorbeeld: ‘Een tijd terug gaf ik ergens een lezing, komt er na afloop een man naar mij toe, omhelst me en zegt: “U hebt mijn leven gered.” Enkele maanden later belde zijn dochter. Hij was overleden. Wat was er gebeurd? De kinderen hadden hun vader overgehaald toch naar een arts te gaan. Uiteindelijk deed hij dat. Dat was op een maandag. De zaterdag erop overleed hij. De stress, de angst en de onzekerheid door de onduidelijke diagnose van de arts hadden hem gek gemaakt. Als mensen mij vragen welke diagnostische tests zij wél en niet moeten doen, zeg ik: “Kun je slapen zonder die diagnose?” Zo ja: niet doen. Als je de diagnose nodig hebt om beter te slapen: ga dan maar. In plaats van een bloedtest kun je beter in de spiegel kijken. Kijk naar je hele lichaam, je huid, et cetera. Dat is een hele goede diagnose. Mediteer vervolgens en luister naar je lichaam. Luister wat het je wil vertellen. Je zult heel veel vinden, veel inzicht krijgen. Daarna kun je altijd nog naar een arts gaan. Ga niet zomaar naar een arts om gewoon je bloed te laten testen of om een x-ray te maken. Ik weet dat dit een grote opgave is. We denken: de arts zou het toch moeten weten? Het is toch goed om zo vroeg mogelijk te weten of je een tumor hebt? Nee. Geloof me, dat is het niet. De tumor is niet je vijand. Stress is de ware oorzaak en er is geen mens die de stress van teveel onderzoeken en nazorg aankan.’

Misschien is daarom de belangrijkste boodschap van Lothar Hirneise dat elk mens zijn eigen weg moet gaan om zichzelf te genezen. Een arts kan daarbij helpen. Maar ook een vriend. Iedereen kan voor zichzelf kritisch nagaan of een bepaalde behandeling voor hem of haar werkelijk goed is. Die eigenheid is de inspiratie van Hirneise. Een laatste advies van de man die met zovele mensen sprak die in staat waren hun ziekten te overwinnen: ‘Sluit een contract met je tumor. Ik heb gemerkt dat veel overlevers dat doen. Ze gaan in gesprek met de tumor: “Lieve tumor, dit is een verlies/verlies situatie. Als jij groter wordt, moet ik sterven en jij dus ook. Laten we de zaak omdraaien tot een win/win situatie. Jij wordt kleiner – je hoeft niet te sterven, maar wordt weer normaal – waardoor ik kan leven. Als tegenprestatie zal ik ….”. Ik vertel patiënten dat ze heel voorzichtig moeten zijn met wat ze beloven, want de tumor zal zich er alleen aan houden als jij dat ook doet. Als je je er niet aan kunt houden, maak dan een nieuw contract. Sommige mensen kan ik niet helpen. Zo was er een vrouw wier zoon een mislukte zelfmoordpoging had gedaan. Aan zijn ziekenhuisbed smeekte ze God haar leven te nemen, in plaats van dat van hem. De zoon overleefde. Een paar weken later had zij kanker. Ik zei haar een nieuwe deal met God te sluiten, weer met Hem te spreken. Ze was echter te bang dat God dan het leven van haar zoon zou nemen. Kort daarop overleed ze. Niemand kan zo iemand helpen. Dat is de kracht van een contract. Ieder mens en iedere ziekte zijn uniek en hebben recht op respect en een heel persoonlijke aanpak.’

Lothar Hirneise zal op 16 november 2003 een lezing houden voor lezers van Ode. Meer informatie hierover: telefoon 010 4360 995.

Meer informatie: Menschen gegen Krebs, Postbus 1205, 71386 Kernen, Duitsland. Tel: 00-49-(0)7151-910217, mgk@krebstherapien.de, www.krebstherapien.de


Bron: Ode Magazine